Frank van Luijn, bijna veertig jaar en duikend van de ene in de andere relatie omdat ‘een huwelijk maar op twee dingen rijmt ‘afschuwelijk’ en ‘gruwelijk”. Wel heeft hij nog contact met enkele exen vooral die ene natuurkunde-ex, die zo nu en dan in het leven van Frank haar ongezouten mening mag geven. Dat doet ze ook over de nieuwe vriendin van Frank, Jessica welke hij gevonden heeft via online dating. Een eerste succes daar de wereld van het online daten vooral confrontaties waren met een realiteit die niet altijd strookte met het welgevormde plaatje op het beeldscherm. Bij Jessica is het dus anders. Haar profiel is rechttoe rechtaan en haar boekenkeuze doet iemand met inhoud vermoeden. Daarnaast was het vooral haar foto die Frank zo getroffen had en hem nieuwsgierig maakte.
De interesse is wederzijds, ze spreken af en de klik is er vrijwel meteen. Tot Jessica een verleden van zelfverminking opbiecht en Frank het gevoel heeft dat ze ‘een pan met heet water in zijn handen heeft geduwd: te pijnlijk om vast te houden maar welke hij ook niet kan laten vallen.’ Verder struikelt Frank over het idee dat hij haar fysiek onaantrekkelijk vindt, er is geen opwinding en de seks is gemaakt en geforceerd. En dan maakt Frank uit compassie volgende beslissing:
Ik denk het opnieuw: dat ik haar eerste vriend zal zijn. Iets in dat idee hypnotiseert me zodra ik het me concreter ga voorstellen. En in gedachten bevestig ik mijn belofte: ja, ik zal toegewijd zijn, ik zal zorgen dat je je gelukkig voelt bij mij, een tijdlang, en dan laat ik je los.
Terwijl zijn natuurkunde-ex zich afvraagt of je überhaupt verliefd kan worden op iemand die je fysiek onaantrekkelijk vindt, groeit de relatie tussen Frank en Jessica verder uit. En tijdens dat grote streven van Frank om Jessica gelukkig te maken, ontdekt hij dat hij zelf nog nooit zo gelukkig is geweest, maar ook nooit eerder zo ongelukkig.
Ik veronderstelde altijd dat mijn geluk een vuur was dat kon sluimeren maar elk moment weer kon opvlammen. Ik heb relaties gehad, ik dacht dat ik wist wat het betekende een relatie hebben. Maar nu bedenk ik, dat ik oud had kunnen worden en sterven zonder ooit iemand te hebben toegelaten, zonder een zielsverwant te hebben gevonden en ook zonder dat te hebben gemist.
Soms vraag ik me af of ik er niet gewoon een klein beetje naast zit. Of ik net de nuance mis en me te veel bezighoud met passie in plaats van liefde – liefde, die offers brengt en rijpt. Maar ik kan dat inzicht overwegen, en heroverwegen, en erop herkauwen zo lang ik wil – het brengt geen opluchting.
Stephan Enter neemt zijn lezer mee door de innerlijke strijd van Frank en zijn vraag of het misschien voldoende is om geluk te kunnen geven en een ander altijd gelukkig te maken. En of dat dan genoeg is om zelf te bestaan, want is het anders niet vooral eenzaamheid dat overblijft?
Compassie is een erg dun boekje van maar 154 pagina’s. Naar het einde toe neemt het een versnelling, voor de ene lezer te snel maar voor mij net welgekomen daar de relatie tussen Frank en Jessica voor mij voldoende toegelicht was en de grote hamvraag ‘Of de relatie nu wel of niet stand zal houden?’ zo stilaan wel beantwoord mocht worden.
Ik had weinig tot geen raakvlakken met het onderwerp ‘man van veertig al dan niet klaar voor serieuze relatie’ waardoor het boek me iets minder kon bekoren. Toch neemt dat niets weg van het schrijftalent van Enter en zijn manier van vertellen. Op het internet wordt zijn roman Grip vol lof geprezen, iemand deze al gelezen? Ik denk dat ik me daar eens aan ga wagen 😉
Aantal pagina’s: 154
Publicatie: 2015, uitgeverij Van Oorschot Amsterdam
Zondagmiddag 